Errors vers el pensament positiu.


“Precisament la negativitat manté la vida en vida. El dolor és constitutiu de l’experiència. Una vida que consistís únicament en emocions positives o vivències òptimes no seria humana”.  ByungChul Han

Recuperant l’autor del qual em parlat en algun post, aquesta és una afirmació interessant que apareix en el seu llibre Psicopolítica. Ell llibre exposa i critica les noves tècniques de poder del capitalisme neoliberal. D’entre elles una que m’ha cridat l’atenció és, precisament, el bombardeig a què ens veiem sotmesos, d’uns anys ençà, amb tots els cursos, tallers, llibres d’autoajuda, etc. Molts d’ells giren entorn del coaching, la intel·ligència emocional, la positivitat, l’auto lideratge,...Segons l’autor, tot això no fa més que generar pressions a l’ésser humà, que no deixa d’autoexplotar-se, fins a arribar a un punt de col·lapse que el fa emmalaltir física, i sobretot, psíquicament. La paradoxa és que la explotació ja no ve del exterior (empresa, jefes, societat,…), sino que prové del propi individuo. Hi estic molt d’acord, la majoria de pacients no només pateixen pel fet de tenir una depressió o patir d’estrès o d’ansietat, doncs a aquest dolor (que sovint, ja és molt) s’hi afegeixen exigències tipus: “hauria d’estar bé”, ” jo hauria de saber portar aquesta situació”, “he de pensar en positiu”. I de vegades no es pot. I no es pot. Perquè  com bé diu l’autor, una vida on només hi trobem emocions positives no és humana. Reivindico, per tant, el dret a estar tristos, enfadats, cansats, preocupats…. Perquè tot això forma part de la vida. No estem obligats a estar tota l’estona alegres, satisfets, ni a mostrar-nos encantadors i proactius, líders de la nostra vida les 24 hores del dia. Podem estar enfonsats i fins i tot tocar fons, perquè en molts casos només permetent-nos tocar fons podem sortir a flot. Voldria trencar una llança a favor de la legitimitat de sentir i viure totes aquelles emocions desagradables i que podem considerar negatives, però que alhora, formen part de la vida. A la bibliografia del llibre del qual us parlava “Psicopolítica“,  apareix un títol molt suggerent de l’autor Ehrenreich:  “Sonrie o muere. La trampa del pensamiento positivo”. Probablement serà el proper llibre que em llegeixi. Els temps estan canviant i probablement la filosofia i la sociologia ens ajudin a trobar camins per elaborar noves formes de enfocar la psicoteràpia.
 

Los cimientos de la autoestima. CONFIANZA Y COMPETENCIA

En este segundo aporte sobre la autoestima podríamos hablar de dos más de sus facetas que van estrechamente ligadas.

¿A qué nos referimos con (auto)confianza? Es eso tan "difícil" que consiste en sentirnos confiados y seguros de nosotros mismos a la hora de enfrentarnos a situaciones, problemas, conflictos, experiencias nuevas, a la vida en general, etc. ¿Cómo se hace? Para tener auto-confianza es preciso que ya tengamos entrenada la aceptación. Porque cuando nos enfrentamos a algo, cualquier cosa, siempre cabe la posibilidad de equivocarse o de que algo salga mal. Y debemos estar preparados para ello. Cuando perdemos el pánico a equivocarnos o a determinadas emociones porque dominamos la aceptación y nos sentimos capaces de asumir lo que ocurra es cuando podemos enfrentarnos a una situación que nos asusta o nos entristece porque sabemos que pase lo que pase... nuestra autoestima no se derrumbará y que gracias a ella cualquier herida emocional cura más rápido.

Por otra parte, la autoconfianza tiene un gran poder sobre nosotros. Si nos enfrentamos a cualquier cosa con seguridad, podemos sentirnos más relajados, más serenos y concentrar nuestra energía en obtener el éxito, en vez de concentrarla en dudas, miedos, ansiedad, etc. Si contamos con autoconfianza podremos sacar lo mejor de nosotros mismos, que no es poco.

La (auto)competencia es llevar la autoconfianza al siguiente nivel, porque no consiste sólo en enfrentarnos sin miedo a lo que ocurra sino en enfrentarnos sintiendo que somos muy capaces de hacerlo con éxito. Sólo cuando has conseguido actuar con seguridad ante algo que antes te hubiera asustado es cuando te das cuenta de todo tu potencial y de que éste es capaz de seguir creciendo para obtener el éxito en los retos de la vida.

Al enfrentarnos sintiéndonos auto-competentes es más probable que tengamos éxito ya que ese sentimiento nos abre la puerta de acceso a todo nuestro potencial. Hace que los límites que creemos tener se alejen y tenemos más campo abierto para movernos hacia el éxito.

Tarea: cuando te enfrentes a algo que te asusta o a algo negativo que te desborda dale menos protagonismo a las dudas, en vez de anticipar los errores o las cosas negativas que puedan pasar y tener pánico a que ocurran o creer que son un drama, visualízalos y visualízate aceptándolos y superándolos.

Tarea: pregúntate: ¿qué es lo peor que podría pasar? si la respuesta es mínimamente racional o realista seguro que te das cuenta de que nada es tan grave como para bloquearte, que vale la pena intentarlo, que es lo que quieres y que pase lo que pase... tus cimientos no se derrumbarán.

Tarea: despréndete poco a poco de la opinión de los demás. Su buscas la aprobación de los demás restarás autoconfianza y seguridad ya que la opinión de los demás se basa en su criterio y éste es siempre variable, impreciso, desconocido, y lo más importante: ajeno. Ahora la opinión y el criterio que mandan son los tuyos. Porque tú sí te aceptas tal y como eres y eso es incondicional. Si sigues permitiendo que tu autoestima dependa de lo que los demás piensen de ti tus cimientos estarán lejos de ser sólidos.


Patricia Vilchez Las Heras
Psicòloga infanto-juvenil
Col. 21639